Whew! I never thought I will be in a more or less the same situation again in my life. The flooding I have encountered in Marikina last night reminds me of the the lahar flow more than a decade ago.
As the water goes up...I can't help but recall the lahar flow then. As I reminisce the moments, I was quick in getting things done. I have to...need to save some important things from being destroyed by the flood.
In times where one needs to act accordingly, it is really important to have focus and to be on top of the situation. If one begins to be emotional and to worry, one will not be able to do things. My experience as a survivor of lahar has helped me a lot in the situation I was into yesterday.
I have processed the incident and has come to realize that in life...we are not supposed to be attached in material things. Our attachment with material things will make it difficult for us to let go. In life, we need to experience being out of our comfort zones so that we will be able to appreciate what we enjoy and what we have.
I am now back home...and I consider the whole experience as an opportunity to help my sister and her family. My experience has given me insights...that indeed as we journey in life...we do not really know what the future holds for us...we are NOT supposed to live in regrets of the past and have fear of the future...we are called to appreciate and enjoy life at present... life is worth living despite and inspite of the challenges, difficulties and trials we encounter. Life is short...let us then live our life to the fullest, let us touch lives and have a sense of purpose.
Monday, September 28, 2009
Saturday, September 19, 2009
Kakaibang Karanasan...
Sa Loob ng Gay Bar
(pagkamulat sa isang sosyal na isyu ng lipunan)
Ang mga pangyayaring naganap sa loob ng gay bar ay tila isang panaginip dahil dati itong nasa sulok lang ng aking kaisipan na biglang nagkaroon ng katotohanan.
Di ko akalain na magiging halos kumpleto kaming lahat na mga sisters kagabi. Isang lakad kasi ang aming naisipan upang kami ay magkaroon naman ng ibang klaseng gimik…isang lakad upang kami ay magkaroon ng di lang karanasan kung di pati kaalaman at kamalayan. Kakaiba nga dahil hindi naman madali sa aming lahat ang makapasok sa isang gay bar.
Nakarating nga kami sa isang gay bar sa may bandang Timog. So pumasok kami…dahil pagdating namin me pumasok na nauna sa amin, napasilip ako sa loob, madilim at me nakita akong lalake sa stage na walang saplot sa pang itaas…hmmm…sabi ko sa sarili ko…”Ganito ba ang mapapanood naming buong gabi?” So, magkahalong kaba at parang takot ang aking nadama habang aming hinihintay ang ibang mga ka sis na makapasok. Ng kumpleto na ang grupo, sabay sabay kaming pumasok….madilim… at kami ay dinala sa may bandang gitna.
Ano pa nga ba, doon na nga kami umupo at ano pa nga ba ang nararapat na gawin sa pagkakataong yun kungdi ang umorder na alak at pulutan na pagsasaluhan. Umupo ang lahat…
Nagpatuloy ang palabas ng bawat bilang ng mga mananayaw. Tumingin tingin ako sa buong paligid…iba talaga ang aura ng bahay aliwan. Naghari ang mga ilaw na kumikutitap, mga patay sinding ilaw na kung saan ay sumasabay ang mga mananayaw. Sa bawat indayog ng kanilang katawan ay mga expression ng mga mukhang di mo mawari kung ano ang nasa kanilang saloobin. Pilit kong tinignan ang kanilang mga mukha upang kahit papaano ay mabasa ko ang kanilang damdamin habang sumasayaw ngunit mahirap ngang malaman sa expresyon ng kanilang mukha.
Patuloy kaming nanood, una mga panakaw na nood…di ko pa matanggap ang katotohanan na nasa harapan ko na nga ang ganoong palabas kung kaya panay ang text ko sa isang kaibigan at kinukwento ko nga kung ano ang nangyayari. Hanggang sa me isang mananayaw na nakuha ang aming attention…dahil me dating…me character…kakaiba s’ya sa lahat…me tiwala sa sarili at confidence…me arrive at magaling pating sumayaw. Sa lahat, s’ya lang ang nakatawag pansin sa amin. Ang ibang mananayaw ay totoo ngang mga bata pa…magagaling din sumayaw…ngunit me napansin ako na kapag sila ay tinawag ng sumayaw, di sila agad lumalabas…at di rin nila tinatapos ang tugtog. Naisip ko, marahil sila ay nahihiya…at siguro nga mahirap din naman sa kanilang kalooban ang magbilad ng katawan kahit na sabihin pang mga lalake sila.
Dumating sa puntong me mga lumapit sa mga mesa…ako ay biglang natakot, nangamba at nabahala. Tumalikod ako dahil baka nga ako ay lapitan…tinanong ko ang isang kasama kune ano ang aking gagawin pag lumapit…at ang sabi sa akin ay…pitikin ko daw at sabihan ng “bakit ka nanunutok?” …hahaha…at sabay sabay kaming nagtawanan…hehe..wala lang po…masaya naman kami sa panonood. Walang kaano ano ay biglang lumapit nga sa akin ang isa…waaaaah…”eto na nga ba ang sinasabi ko”, ang nasabi ko sa aking sarili. Nabigla ako at tumalikod…sumiksik sa aking katabing sis…ngunit naisip ko…para naman akong asal bata at walang respeto kaya hinarap ko yung nagsasayaw…buong tapang at tigasin hehe…akala ko nga wala s’yang saplot…meron naman pala…nakatapis naman ng manipis. Buti nalang at tinawag s’ya ng isang bro haaays…salamat…talagang napakahirap ng ganong sitwasyon…di ako kumportable kasi…grabee ang aking kaba…ibang klaseng pakiramdam dahil nga siguro sa hiya at di nga sanay sa ibang tao, lalo na at ganoong sitwasyon.
Tuloy ang palabas, hanggang sa meron ng nag all the way…napaisip ako..sabi ko…naka droga kaya ang mga ito…at pano nila napapanatiling hard sila kung di man sila properly motivated….me gamot kayang ipinahid, or me gamot kaya silang ininom? Basta marami akong nakitang nagtitigasan…hehe…haaayz…Pero eto ang mga katanungang naglaro sa aking isipan habang sila ay pinapanood. Bakit nga ba nila nagagawa ang magbilad ng katawan lalo na ang pribadong parte ng kanilang katawan sa publiko? Isa marahil sa kasagutan ay dahil sa matinding pangangailangan,…dahil sa pera. Puede ring dahil sa material na bagay at para sa iba, marahil isa na itong normal na gawain upang makapagbigay ng aliw at di sa kung ano pa mang dahilan.
Patuloy akong nanood, sinabayan ang ibang kantang pamilyar sa akin…at samot saring ideya ang namuo sa aking kaisipan. Andun na maalala ko ang aking mga anak ng makita ko ang isang mananayaw na talaga namang napakabata.. Nasabi ko sa aking sarili, buti na lang at maayos kong napalaki ang aking dalawang binata at kahit papano ay sapat ang aming kinikita upang sila ay maitaguyod at di nila maranasan ang hirap na maaring maging dahilan ng pagkasadlak sa trabaho ng mamanayaw. Napaisip lang ako…malayo…malalim…makahulugan.
Me nagsayaw tapis lang ang suot…manipis…Noong una …akala ko ganon lang…nagulat ako..nang medyo tanggalin ang nakatakip sa kanyang katawan…wala pala s’yang suot sa ilalim…hmmm…magaling naman yung pagkatanggal …me art…medyo critic kasi ako kapag me pinapanood ako…kaya napansin ko agad yung anggulong yun…marunong s’ya. Hanggang sa waaaaaaaaah…yung mananayaw ay hinawakan na yung kanya upang tumigas ito…yun pala me gagawin s’ya at ito ay para isampay yung manipis na tapis sa kanyang ari…hmmm…tinignan ko pa ring art yun…at di kung ano pa man. Noon ko lang kasi nakita ang ganon…at dahil siguro ang perspective ko sa mga bagay bagay ay di naman lust, I saw it na parang art…a form of entertainment...though I have to admit sumagi rin sa aking isip ang natural na reaksyon ng isang babae, pero yun ay panandalian lamang. Nagpapakatotoo lang po ako.
Ang makakita ng palabas na ganon ay tunay ngang isang karanasan na di na siguro mauulit pa sa aking buhay. Ang nangyari ay ala alang magiging bahagi na ng aking pagkatao magpakailanman…na sa isang yugto ng aking paglalakbay sa buhay…naranasan ko ang pumunta sa isang gay bar upang makita ang katotohanan …ang realidad at di lang mabasa o marinig kung ano nga ba ito. Isang pagkamulat sa maraming bagay…ang pang unawa sa mga taong me ganitong hanapbuhay…pag tanggap sa kung ano at sino sila. Tunay ngang ang lipunan at napakaraming problema…pati sosyal, di lang ekonomiya o politikal…Di nga ba’t kadalasan ang mga ganito ay na ri raid din dahil sa malalaswang palabas kung minsan? Hmmm…ganon na nga siguro.
Natapos ang gabi sa pamamagitan ng isa pang all the way na show…isang palabas na tinapos naming panoorin dahil yun na ang huli at paalis na kami. Pagkatapos ng tugtog, sabay sabay na kaming tumayo at nilisan ang pook ng may mga kumikutikutitap na ilaw. Tapos na sa amin ang makita at mapanood ang ginagawa nila sa loob….ang pagsasayaw sa entablado ng mga kalalakihan , ang inumang aming ginawa at namalas, ang tawanan, ang kantyawan at higit sa lahat, tapos na ang karanasang naming na mapunta sa loob ng gay bar.
(pagkamulat sa isang sosyal na isyu ng lipunan)
Ang mga pangyayaring naganap sa loob ng gay bar ay tila isang panaginip dahil dati itong nasa sulok lang ng aking kaisipan na biglang nagkaroon ng katotohanan.
Di ko akalain na magiging halos kumpleto kaming lahat na mga sisters kagabi. Isang lakad kasi ang aming naisipan upang kami ay magkaroon naman ng ibang klaseng gimik…isang lakad upang kami ay magkaroon ng di lang karanasan kung di pati kaalaman at kamalayan. Kakaiba nga dahil hindi naman madali sa aming lahat ang makapasok sa isang gay bar.
Nakarating nga kami sa isang gay bar sa may bandang Timog. So pumasok kami…dahil pagdating namin me pumasok na nauna sa amin, napasilip ako sa loob, madilim at me nakita akong lalake sa stage na walang saplot sa pang itaas…hmmm…sabi ko sa sarili ko…”Ganito ba ang mapapanood naming buong gabi?” So, magkahalong kaba at parang takot ang aking nadama habang aming hinihintay ang ibang mga ka sis na makapasok. Ng kumpleto na ang grupo, sabay sabay kaming pumasok….madilim… at kami ay dinala sa may bandang gitna.
Ano pa nga ba, doon na nga kami umupo at ano pa nga ba ang nararapat na gawin sa pagkakataong yun kungdi ang umorder na alak at pulutan na pagsasaluhan. Umupo ang lahat…
Nagpatuloy ang palabas ng bawat bilang ng mga mananayaw. Tumingin tingin ako sa buong paligid…iba talaga ang aura ng bahay aliwan. Naghari ang mga ilaw na kumikutitap, mga patay sinding ilaw na kung saan ay sumasabay ang mga mananayaw. Sa bawat indayog ng kanilang katawan ay mga expression ng mga mukhang di mo mawari kung ano ang nasa kanilang saloobin. Pilit kong tinignan ang kanilang mga mukha upang kahit papaano ay mabasa ko ang kanilang damdamin habang sumasayaw ngunit mahirap ngang malaman sa expresyon ng kanilang mukha.
Patuloy kaming nanood, una mga panakaw na nood…di ko pa matanggap ang katotohanan na nasa harapan ko na nga ang ganoong palabas kung kaya panay ang text ko sa isang kaibigan at kinukwento ko nga kung ano ang nangyayari. Hanggang sa me isang mananayaw na nakuha ang aming attention…dahil me dating…me character…kakaiba s’ya sa lahat…me tiwala sa sarili at confidence…me arrive at magaling pating sumayaw. Sa lahat, s’ya lang ang nakatawag pansin sa amin. Ang ibang mananayaw ay totoo ngang mga bata pa…magagaling din sumayaw…ngunit me napansin ako na kapag sila ay tinawag ng sumayaw, di sila agad lumalabas…at di rin nila tinatapos ang tugtog. Naisip ko, marahil sila ay nahihiya…at siguro nga mahirap din naman sa kanilang kalooban ang magbilad ng katawan kahit na sabihin pang mga lalake sila.
Dumating sa puntong me mga lumapit sa mga mesa…ako ay biglang natakot, nangamba at nabahala. Tumalikod ako dahil baka nga ako ay lapitan…tinanong ko ang isang kasama kune ano ang aking gagawin pag lumapit…at ang sabi sa akin ay…pitikin ko daw at sabihan ng “bakit ka nanunutok?” …hahaha…at sabay sabay kaming nagtawanan…hehe..wala lang po…masaya naman kami sa panonood. Walang kaano ano ay biglang lumapit nga sa akin ang isa…waaaaah…”eto na nga ba ang sinasabi ko”, ang nasabi ko sa aking sarili. Nabigla ako at tumalikod…sumiksik sa aking katabing sis…ngunit naisip ko…para naman akong asal bata at walang respeto kaya hinarap ko yung nagsasayaw…buong tapang at tigasin hehe…akala ko nga wala s’yang saplot…meron naman pala…nakatapis naman ng manipis. Buti nalang at tinawag s’ya ng isang bro haaays…salamat…talagang napakahirap ng ganong sitwasyon…di ako kumportable kasi…grabee ang aking kaba…ibang klaseng pakiramdam dahil nga siguro sa hiya at di nga sanay sa ibang tao, lalo na at ganoong sitwasyon.
Tuloy ang palabas, hanggang sa meron ng nag all the way…napaisip ako..sabi ko…naka droga kaya ang mga ito…at pano nila napapanatiling hard sila kung di man sila properly motivated….me gamot kayang ipinahid, or me gamot kaya silang ininom? Basta marami akong nakitang nagtitigasan…hehe…haaayz…Pero eto ang mga katanungang naglaro sa aking isipan habang sila ay pinapanood. Bakit nga ba nila nagagawa ang magbilad ng katawan lalo na ang pribadong parte ng kanilang katawan sa publiko? Isa marahil sa kasagutan ay dahil sa matinding pangangailangan,…dahil sa pera. Puede ring dahil sa material na bagay at para sa iba, marahil isa na itong normal na gawain upang makapagbigay ng aliw at di sa kung ano pa mang dahilan.
Patuloy akong nanood, sinabayan ang ibang kantang pamilyar sa akin…at samot saring ideya ang namuo sa aking kaisipan. Andun na maalala ko ang aking mga anak ng makita ko ang isang mananayaw na talaga namang napakabata.. Nasabi ko sa aking sarili, buti na lang at maayos kong napalaki ang aking dalawang binata at kahit papano ay sapat ang aming kinikita upang sila ay maitaguyod at di nila maranasan ang hirap na maaring maging dahilan ng pagkasadlak sa trabaho ng mamanayaw. Napaisip lang ako…malayo…malalim…makahulugan.
Me nagsayaw tapis lang ang suot…manipis…Noong una …akala ko ganon lang…nagulat ako..nang medyo tanggalin ang nakatakip sa kanyang katawan…wala pala s’yang suot sa ilalim…hmmm…magaling naman yung pagkatanggal …me art…medyo critic kasi ako kapag me pinapanood ako…kaya napansin ko agad yung anggulong yun…marunong s’ya. Hanggang sa waaaaaaaaah…yung mananayaw ay hinawakan na yung kanya upang tumigas ito…yun pala me gagawin s’ya at ito ay para isampay yung manipis na tapis sa kanyang ari…hmmm…tinignan ko pa ring art yun…at di kung ano pa man. Noon ko lang kasi nakita ang ganon…at dahil siguro ang perspective ko sa mga bagay bagay ay di naman lust, I saw it na parang art…a form of entertainment...though I have to admit sumagi rin sa aking isip ang natural na reaksyon ng isang babae, pero yun ay panandalian lamang. Nagpapakatotoo lang po ako.
Ang makakita ng palabas na ganon ay tunay ngang isang karanasan na di na siguro mauulit pa sa aking buhay. Ang nangyari ay ala alang magiging bahagi na ng aking pagkatao magpakailanman…na sa isang yugto ng aking paglalakbay sa buhay…naranasan ko ang pumunta sa isang gay bar upang makita ang katotohanan …ang realidad at di lang mabasa o marinig kung ano nga ba ito. Isang pagkamulat sa maraming bagay…ang pang unawa sa mga taong me ganitong hanapbuhay…pag tanggap sa kung ano at sino sila. Tunay ngang ang lipunan at napakaraming problema…pati sosyal, di lang ekonomiya o politikal…Di nga ba’t kadalasan ang mga ganito ay na ri raid din dahil sa malalaswang palabas kung minsan? Hmmm…ganon na nga siguro.
Natapos ang gabi sa pamamagitan ng isa pang all the way na show…isang palabas na tinapos naming panoorin dahil yun na ang huli at paalis na kami. Pagkatapos ng tugtog, sabay sabay na kaming tumayo at nilisan ang pook ng may mga kumikutikutitap na ilaw. Tapos na sa amin ang makita at mapanood ang ginagawa nila sa loob….ang pagsasayaw sa entablado ng mga kalalakihan , ang inumang aming ginawa at namalas, ang tawanan, ang kantyawan at higit sa lahat, tapos na ang karanasang naming na mapunta sa loob ng gay bar.
My Passion...
Got so many passions in my life...one of them is doing community outreach. I probably do not need the effort to look for venues in helping other people because opportunities always come my way. I am glad I am given the office of an institution to reach out and help "the last, the lost, and the least" of our brothers and sisters.
It really helps when at your young mind extending help has been drilled because everything becomes spontaneous. I am just thankful that my parents have inculcated to me this value of being sensitive to the needs of other people. I would remember my father's words when I was still young...he said..."one need not be rich in order to help people. One can share his time, attention, love, care, service and a little of what he or she has."
To help meet the immediate needs of people is a self fulfilling task. When their needs are met, we see the glow in their faces, the feeling of being loved and cared for, the feeling that they are special and important. Their words of thanks melt one's heart as they express their sincere gratitude. No amount of money can quantify the feeling of fulfillment. It is really very rewarding on the part of the volunteers.
I am thankful because I am a part of Cybercare...a group which has a noble cause... to help and reach out for the less fortunate brothers and sisters. Indeed, the group has been doing a noble endeavor. With the success of the two projects, the visit at the Home for the Elderly in Bahay Pag-ibig in the City of San Fernando, Pampanga, and the giving of bags to the indigent learners through its Back/Bag to Skul project in Sergia-Soriano Esteban II in Kalaklan, Olongapo, Cybercare is further inspired to have its third project in "Alay ng Puso" in Del Pan Street, San Nicolas, Manila.
I do believe that we can make a difference in the life of people with the little help that we share to them. Afterall, what people need these days is to feel that somebody is there for them. So that whatever support they receive, in cash or in kind would definitely make them feel special and important.
With the selfless effort we give, through the precious time we share to them, the little help, with all the love and care that go with it, we share in their dreams of having people help them meet their needs and improve their life. Life for them would have a difference if only we Share in their Dreams...
Subscribe to:
Posts (Atom)